WEZWANIE DO MIŁOŚCI

Szanowni Państwo,

mamy ogromną przyjemność podzielić się z Państwem strofami wiersza Pana Andrzeja Janusza Kruszewskiego.

Zapraszamy do reflesji w ten jesienny dzień…

WEZWANIE DO MIŁOŚCI

Dziedzice miłości Mej, obudźcie się.

Nadzieja płodna, zrodziła złoty wiek.

Połączmy się.

Braterska siła w jedności prze,

dusza przybrała biel, to Boży śpiew-

I jasny dzień.

Przez cienia mroki,

wypływa jasny promień Bożej otoki,

przekroczył serca bramy,

paląc cień przeszłości w człowieku schowany.

Jak jutrzni śpiew,

Niesie miłość w słowach poranna rosa,

Tak dusza odczuwa sens życia,

któremu pęd uczuć nadały Niebiosa.

Śwatło ciepłem się mieni,

Bogiem w jasności wypełnione dzieci,

Tworzą świat z serca przestrzeni,

Rajski ogród na ukochanej Ojca ziemi.

Tak utworzone wielkie serce,

z małych ludzkich serc złożone.

Ofiarowane Bogu,

przed jego Tronem.

autor anonimowy