DKK – Joanna Rawik – Ptak smutnego stulecia

W styczniu odbyło się pierwsze w tym roku spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki. Rozmowa toczyła się wokół książki Joanny Rawik pt. Ptak smutnego stulecia. Powieść okazała się poruszającym i niebywale cennym zbiorem wspomnień o wybitnej i skromnej przedstawicielce francuskiej sceny muzycznej- Edith Piaf. Historia jej życia jest tak przejmująca i piękna, że trudno znaleźć właściwe słowa, aby je wiernie i ciekawie opisać. Napisano już wiele biografii, nakręcono kilka filmów fabularnych poświęconych życiu artystki i jej karierze zawodowej, wydano tysiące płyt, próbowano ją naśladować, ale to wciąż za mało, aby zgłębić tajemnice jej życiowych losów, wyborów i bezcennej siły twórczego geniuszu.

Edith Piaf urodziła się 19 grudnia 1915, jako Edith Giovanni Gassion na paryskim osiedlu,  gdzie żyło wielu emigrantów. Podobno przyszła na świat na chodniku przy jednej z paryskich ulic, natomiast w jej akcie urodzenia wpisany był szpital, który znajduje się w dzielnicy, co rue de Belleville. Otrzymała imię po siostrze Edith Cavell, przełożonej szpitala wojskowego w Brukseli, słynnej brytyjskiej pielęgniarce, której bohaterstwo przyniosło sławę i miano męczennicy okresu I wojny światowej. Zginęła od kuli Niemieckiego żołnierza za pomoc brytyjskim żołnierzom w ucieczce z niewoli. Ojcem Edith Piaf był, akrobata cyrkowy, a matką śpiewaczka znana pod pseudonimem artystycznym Line Marsa. Z podanych informacji można wnioskować, że dziewczynka odziedziczyła po rodzicach zdolności artystyczne. Była grzecznym i cichym dzieckiem, którego jedyną radością były zabawy z dziećmi na podwórku i  uliczne spacery w towarzystwie pijanego ojca. Rodzice porzucili ją dość wcześnie i przez krótki czas opiekowała się nią babka, prowadząca w mieście dom publiczny. W wieku dwóch lat dziewczynka straciła wzrok i do siódmego roku życia pozostawała niewidoma. Dziewczynka nie zdawała sobie sprawy ze swojego kalectwa, aż do pewnego dnia, w którym babka zauważyła  u niej trudności ze swobodnym poruszaniem się po pokoju. Zaniepokojona zdrowiem dziecka postanawia zaczerpnąć rady lekarza specjalisty. Edith przechodzi terapię i w wieku siedmiu lat odzyskuje wzrok. Od tego momentu dziewczynka zaczyna zarabiać na swoje utrzymanie śpiewaniem na ulicy, do którego nakłania ją  niezaradny ojciec. Ten smutny początek kariery piosenkarskiej, mimo wszystko pozostanie w pamięci piosenkarki, niewątpliwie najpiękniejszym i najmilszym wspomnieniem z dzieciństwa. Sama Edith nigdy nie narzeka i nie uskarża się na swój  trudny los. Znamiennym jest również fakt, że dziecko, które nie zdobyło żadnego wykształcenia, posiadało umiejętności pięknego czytania i pisania. Artystka posiadała również zdolności kompozytorskie, poetyckie i teatralne. Wszystko zdobywała dzięki ciężkiej pracy i potrzebie samokształcenia. Na pewno znajdą się osoby, dla których znacznie ciekawsze okażą się nowinki z jej życia prywatnego. Co niektórzy nie będą  podzielać naszego zdania, ale my pozostajemy zgodne, co do opinii, że Edith Piaf, niezmiennie od wielu lat zdumiewa wszystkich ogromną wolą życia, odpornością psychiczną i bogactwem duszy. Tak wybitnie uzdolnieni ludzie rzadko bywają rozumiani i akceptowani bez zastrzeżeń.

Edith Piaf zwana przez niektórych małym wróbelkiem stała się egzotycznym ptakiem o ekspresyjnych możliwościach wokalnych, ogromnej, wręcz altruistycznej miłości do ludzi, mimo iż sama do końca swoich dni rozpaczliwie szukała miłości. Niechaj te słowa, które skierowała do czytelnika Joanna Rawik, a które przytoczyła podczas spotkania jedna z koleżanek, będą zachętą do poznawania na nowo tej radosnej kobiety, żyjącej w latach smutnego stulecia: Książka ta jest skromnym hołdem dla artystki, która nauczyła mnie, że życie i sztuka to jedno.

                                                                                          Grażyna Serafin